Bir sonbahar günüydü sizi bana getiren.
Bir "Merhaba" ile başlamıştı herşey.
Çoğu insanın anlamını dahi unuttuğu o kelime, ömür denilen kısacık öykümün vurgulu satırlarını başlatmıştı...
Sıcaktınız...
Huzurluydunuz...
Ve o içten kahkahalarımın temelini oluşturuyordunuz...

Kocaman bir kalabalıkta bir avuç insandık oysa.
Bizi diğerlerinden koparıp bütün eden şey kalbimizden başlayıp ruhlarımızda kilitlenen o çelik gibi bükülmeyen bağlardı.
Birlikte uyandık sabahlara,
Birlikte kapadık gözlerimizi gecelere...
Birimizi içine çeken kasırgalarda durmadık, bizde atladık korkusuzca...
Üzerimizdekiler sadece kendimize ait kesikler değil, yaraları paylaşmasınıda bildik.
Tökezledik, yeri geldi düştük...
Herkesleri susturup yıkadık kirlerimizi,
Üzerimizden savurduk bedenlerimizdeki küfürleri.
Neler gördü gözlerimiz, neler işitti kulaklarımız.
Seçimlere zorlandık.
Aydınlıkları karartan kuytularda sıkıştık...
Ama vazgeçmedik!
Biliyordum eksik parçalarımdınız...
Biliyordunuz eksik parçanızdım...

Bazen korkuyor aciz ruhum koparılıp kanamaktan,
Hiç alınmamasını diliyorum beni baştan çıkaran bu kokunun üzerimden.
Gözlerimde beliren nice anıya, nice anılar eklemek istiyorum.
Kalbimizdeki bu ritimle hiç durmaksızın raks etmek istiyorum.
Dilim hep zikretsin istiyorum; "Dostum"...

Şimdi yollar sıra sıra önümüzde,
Ölüm pusuda!
Korkmuyorum gözlerimi yaşama yummaktan!
Sadece sizi gideceğim yerde özleyeceğimi bildiğimden omuzlarım düşüyor biraz.
Biliyorum sizde son nefesinizi azrailin avuçlarına bıraktığınızda, berzah aleminde el ele bekleyeceğiz...
Biliyorum mahşer yerinde kalabalıklar birbirinden hak isterken biz "İstemem hepsi sende kalsın." diyeceğiz...
Ne kadar korkulu yada endişeli olursak olalım orada da gülümseyecek bir şeyler bulacağız.
Ve sonsuzluğumuz nerede filizlenecekse o diyara da el ele yürüyeceğiz...